WASHTÎYE

Sen bu kapıdan girdiğin zaman,

Işıklar süzülüyor duvarlardan içeriye.

Aydınlanıyor dünyam.

Bedenim seni sardığı zaman,

Kan yerine lav salıyor damarlarıma kalbim.

Bütün duvarlar, bütün eşyalar,

Şuh içinde eğiliyorlar etrafında.

Sen bu kapıdan çıktığın zaman,

Aydınlık da gidiyor, kararıyor dünyam.

Bütün bedenim ateşler içinde,

Soluksuz kalıyorum.

Ne girdiğinde anlatabiliyorum sana,

Ne de çıktığında bu kapıdan.

Söylesene Washtîye,

Ben hangi mısra ile anlatayım seni,

Bu olup bitenlerden yüce.

İbrahim Halil ŞİMŞEK
İstanbul / Ömer Hayyam

*Washtîye: Sevgili